Feb 11

Shirimiri bajo un sol radiante y un cielo luminoso.

Tag: Kalvellidografíakalvellido @ 0:00

morio.jpgYa va para kuatro años ke morí.
Bien es cierto, ke todos nos enfrentamos solos a la muerte.
Pero éso yo no lo sabía.
Por eso, kreo ke hoy he elegido el mejor día para hablaros de algo ke vengo dejando de un día pa otro.
Kreo ke me enkuentro lo suficientemente vivo, komo para hablaros de mi muerte.Ya sabeis ke okurrió en Abril. Fijaos, kon lo bonito ke es Abril, la primaaveeraaa…los paájaross, las flores…
Yo, sin embargo, lo ví, a partir de entonces todo sin sentido, sin belleza sikiera.

Me enkontré solo y sin palabras.

Y sin kolores.

Klaro ke, lo mismo es lo normal. Kómo era la primera vez ke me pasaba! Ké iba yo a saber komo hay ke komportarse de kuerpo presente.
Vamos, kómo me imagino ke le okurre a todos en mi estado, osea muerto!
Un desastre! Uno nunka está preparado pa ésto! Vas tan kontento, perfumao y tó, te encierras kon la gentes kon las ke llevas años trabajando y zás!
MUERTO.
Sin embargo mi muerte desde un principio me empujó a salir por la ventana…Y salté por la ventana de mi propia vida, o al menos, de lo ke hasta entonces había sido mi vida hasta akel día, kuando me cerraron la puerta.
Si fuese kapaz de volver a entrar sano y salvo, a vivir konforme a una perpectiva nueva y más real, me daría kon un kanto en los lápices.
Pero, komo os iba diciendo… Morí.
Pero vamos muerto, muerto… Denterrarme, vamos!
Óbito perdío!
Un askito.
No sé si he llegado a aprender algo de todo lo ke me ha pasado desde ke vivo, sin vivir en mí, akí, en el purgatorio (una mielda pal Papa ke dijo ke no existía!) El purgatorio existe! Existe y yo VIVO en él!

Tch! Mi problema fue tonto y simple a la vez, válgame la redondancia. Siempre kise dar a los demás lo ke era para mí y al final me kedé kon lo ke me daban los demás.
Una tontería! Si se veía venir, pero ya sabe usted kómo es uno. Ke si lo dejas de un día pa otro, ke si hoy no trabajo , ke si mañana la niña está malita…
El kaso es ke así no vas a ninguna parte! Y klaro al final te mueres, bueno, te matan!
Yo kreo ke la muerte es la enfermedad de la imaginación. No sé si es ke yo lo kreo así, de primera persona o es ke lo leí hace poko en algún libro. Pero yo pienso ke sí!
La muerte es de los sensibles.
Una falsifikadora de nuestra propia vida.

Te kreas unos enemigos inexistentes, unos peligros ke te acechan dia y noche aunke no salgas de kasa. Un espanto tó!
Por eso krees ke estás muerto! Vamos, por eso te das kuenta ke estás realmente muerto. La pereza en la mente es peor ke en el kuerpo, sabeis? Se te oxida el alma. Kómo estás muerto, pues ke haces?
Te marchitas.
Ke si penas, ke si llantos, falsos temores y una tormenta interior ke no deskansa nunka. Hijalagranputa!
Bueno, pues komo iba diciéndoos, tras morirme akél 19 de Abril, me sorprendió ke nadie reparar en ello.
Mi ausencia, koño! Ké nostaba!
Kedó bien klaro ke era sustituible y no tan importante para los demás komo kreía.
Kuando mi orgullo herido empezó a konformarse, komprendí ke las personas de las ke esperaba atención eran las menos kapaces de darla, ya ke estaban absortos en sus propios asuntos komo lo estaba yo, antes de morirme.
De todos modos hubo kosas buenas, porke personas ke ni konocía , gentes inesperadas, mandaban en sus mensajes energía, fuerza, saludos…

Me ayudó mucha gente a tener una muerte digna.
Inkluso akabé haciendo más amistades ke kuando vivía, kon éso te lo digo tó!.
Deskubrí ke no necesitas deskonocidos ke te jodan porke a veces ya te lo hacen los amigos.
No buské belleza en todo ésto.
Pero la belleza vino a mí. En forma de hijos,sonrisas, miradas, abrazos, besitos, mi kompañera, mis kolores, libros…Kualkier kosa ke antes no me decía nada ahora era un nuevo mundo para mí y ke me aportaba kosas nuevas.
Kuando vives no tienes muchas elecciones; o bien te pudres o te kemas.
Desde luego, todos preferimos lo segundo a lo primero.
Yo no pude elegir, estoy muerto, rekuerdas?
Bueno, pues a lo ke iba. Hagas lo ke hagas no puedes salir de esta extraña situación.

Por ké? Porke sigues pensando kon la kabeza.
Y… Ahora muerto sólo tienes sentimientos.

Lo bueno de estar muerto es ke no tienes nada ke hacer. Es bueno no hacer nada, y después deskansar.
Esto es la enfermedad de los sensibles. Es la enfermedad de estar kontigo mismo.
Te enfrentas al desaliento más positivamente. No saber hacia donde vas, pero tampoko te importa.
Antes de morir, necesitaba urgentemente y muchas veces, una realidad alejada de mi vida ordinaria.
Probé kon el alkohol, pero ke vá! Nada komparado komo la muerte! Ké diferencia! Ésto es otra kosa, dónde va a parar!
Estar muerto? Lo mejor para estar totalmente alejado de akella vida ordinaria.
Kómo me sobra el tiempo, trankílamente, estoy aprendiendo a tratarme bien; y eso kambiará mi nueva vida.

Porke pienso resucitar!

Ah, ké no los había dicho?

Por supuesto! Hombre ésto está bien, pa ke negarlo… Pero koño, mestá saliendo hasta tripita! No hijo! Yo kiero volver a vivir! Aunke vuelva sufrir! Ké le vamos hacer?

Y komo a mí, al igual ke al kolega Jesusito, me han dao ése don también! Pues yo voy a probar!
Ké puede pasar? Y si no me gusta , pos nada me muero otra vez y tan panchos, no?
Fíjate tú ké problema!
Y en en eso estoy, en la preparación de la resurreción, ke tampoko te kreas ke es tan fácil presentarse asi ante todos los ke ya te daban por muerto, tiro de gracia ( ke menuda gracia de tiro, no?) inkluido y enterrao! Ke les digo? Ké me metan el dedo en las llagas? No hijo, no! Por éso kiero hacerlo bien.
He deskubierto, tal komo os dije el otro dia, ke siendo artista es mi mejor forma de ser humano.
Pues seamos un artista! Ya sea kurrando en el mismo sitio de mielda ke antes, komo en un supermerkado , kómo en la bolsa… Oye, ke estaría bien para akabar kon el paro y ke la gente no se kemase en su kurro, ke kada uno kurrase un día en una kosa distinta. Kómo decía mi amigo Patxi Iruzun un día lo mismo te tokaba fregar los WC del Burrikín pero al otro te toka ser presidente del gobierno. Si ya sé ke uno es más askeroso kel otro, pero bueno, ser presidente también tendrán algo bueno, no?

La muerte siempre me devolverá a mí mismo!
Leí por ahi, no rekuerdo dónde, ke si me engañas una vez es kulpa tuya, ahora si me engañas dos , es kulpa mía!
Habré aprendido?
Si he aprendido tres kosas para hacer kon mi korazón kuando empieze a latir de nuevo: sentirlo, enseñarlo…y temerlo.

Seguir adelante, eso es lo ke me keda, ke remedio. Totalmente individual, solo, komo kuando me morí, y sin embargo kontando kon todos, kon todos ustedes.
Ha sido( y es) una lección bastante larga; kreo ke debo pasar toda mi nueva vida aprendiéndola, y toda la eternidad praktikándola.

Ke he aprendido de la muerte¿? Mhmmm! Ké puedo resistir.
Y ke se puede aprender de todo, hasta de lo malo, malo y a pesar de estar mal, muy mal.
Hay ke konformarse kon estar muerto el tiempo necesario para la transformación interna. Para ke la resurreción no sea un falso restablecimiento.
No ha sido desesperación lo ke he sentido estos años, aunke lo pensé.
Ha sido más bien desolación.

Estar sólo en un lugar deshabitado, frío, en silencio…
Todo es una kuestión de supervivencia ( Va por tí, Patxi!)
Una parte de resucitar es aprender ke puedo asumir la responsabilidad de todo lo ke hago,
y de todo lo ke digo,
Pero también de todo lo ke kallo y de todo lo ke no hago.

Bueno, pues ya os dejo, todavía no he elegido la fecha para resucitar. Y tengo ke preparar un mogollón de kosas! Kiero ke sea algo grande…
Kómo algún tipo de fiesta o presentación de un nuevo libro, no sé!
Ya veré!
Tiene ke ser especial.
Y es ke ya va pa dos años ke me morí! Y aunke todos nos enfrentemos solos a la muerte, yo ya me aburro de estar muerto tan solo.
Y eso, ke he tenido a mucha gente, durante todo éste tiempo junto a mi nicho.
Y hoy.
SI HOY!
Kreo ke he elegido un buen día para hablar de mi muerte!
Porke la verdad, es ke hoy, justo ahora mismo….
Me enkuentro muy VIVO!

Ésto es vida!No hago nada en absoluto y me siento komo si hubiese hecho algo grande!

Kompartir!

4 Komentarios a “Shirimiri bajo un sol radiante y un cielo luminoso.”

  1. José Manel Martin Perez dijo:

    Pues bienvenido por tu regreso al infierno de los vivos .
    No sera este el infierno de los muertos ,te estas confundiendo y el único que esta vivo eres tu, como quiera que sea que tus lapices te acompañen
    Salú y felicidad

  2. arantza dijo:

    Entre muertos y fantasmas anda el juego…
    zankiu por contribuir a que la pereza mental (entre otras cosas) no oxide mi /nuestras almas.
    En cuanto a la resurrección y entrelazando blogs,… no creo que importe el tipo de evento, sino ¿qué fecha eligiría tu madre?

  3. silvia dijo:

    Hay ke konformarse kon estar muerto el tiempo necesario para la transformación interna. Para ke la resurreción no sea un falso restablecimiento.

  4. silvia dijo:

    Me ha enkantao esa frase… y el texto, tá de muerte…!!! ah! y tambien he apretao el botón antes de tiempo… jejeje Salud Juan!

Komentar